Piątek, 10 Maja

Dzieje Apostolskie 18,9-18.

Kiedy Paweł przebywał w Koryncie, w nocy Pan przemówił do niego w widzeniu: «Przestań się lękać, a przemawiaj i nie milcz,
bo Ja jestem z tobą i nikt nie targnie się na ciebie, aby cię skrzywdzić, dlatego że wiele ludu mam w tym mieście».
Pozostał więc i głosił im słowo Boże przez rok i sześć miesięcy.
Kiedy Gallio został prokonsulem Achai, Żydzi jednomyślnie wystąpili przeciw Pawłowi i przyprowadzili go przed sąd.
Powiedzieli: «Ten namawia ludzi, aby czcili Boga niezgodnie z Prawem».
Gdy Paweł miał już usta otworzyć, Gallio przemówił do Żydów: «Gdyby tu chodziło o jakieś przestępstwo albo zły czyn, zająłbym się wami, Żydzi, jak należy,
ale gdy spór toczy się o słowa i nazwy, i o wasze Prawo, rozpatrzcie to sami. Ja nie chcę być sędzią w tych sprawach».
I wypędził ich z sądu.
A wszyscy Grecy, schwyciwszy przewodniczącego synagogi, Sostenesa, bili go przed sądem, lecz Galliona nic to nie obchodziło.
Paweł pozostał jeszcze przez dłuższy czas, potem pożegnał się z braćmi i popłynął do Syrii, a z nim Pryscylla i Akwila. W Kenchrach ostrzygł głowę, bo złożył ślub.

Księga Psalmów 47(46),2-3.4-5.6-7.

Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie,   
radosnym głosem wykrzykujcie Bogu,
bo Pan Najwyższy i straszliwy,
jest wielkim Królem nad całą ziemią.

On nam poddaje narody
i ludy rzuca pod nasze stopy.
Wybiera nam na dziedzictwo  
chlubę Jakuba, którego miłuje.

Bóg wstępuje wśród radosnych okrzyków,
Pan wstępuje przy dźwięku trąby.
Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie;
śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie.

Ewangelia wg św. Jana 16,20-23a.

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz przemieni się w radość.
Kobieta, gdy rodzi, doznaje smutku, bo przyszła jej godzina. Gdy jednak urodzi dziecię, już nie pamięta o bólu – z powodu radości, że się człowiek na świat narodził.
Także i wy teraz doznajecie smutku. Znowu jednak was zobaczę, i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać.
W owym zaś dniu o nic nie będziecie Mnie pytać».

Św. Maksym Wyznawca

Jak tylko przyjemność zmysłów rodzi utrapienie, to jest ból duszy (ponieważ te dwie rzeczy są dla siebie tym samym), przyjemność duszy naturalnie rodzi utrapienie: ból zmysłów. Ten, kto szuka życia, na które ma nadzieję, życia naszego Boga i Zbawiciela Jezusa Chrystusa, przez zmartwychwstanie umarłych, w dziedzictwie zachowanym w niebie od wszelkiego zepsucia, skalania i zniszczenia (por. 1 P 1,4), ma niewysłowioną radość i raduje się w swojej duszy. Jest nieustannie promienny, oświetlony nadzieją na przyszłe dobra, ale ma w swoim ciele i zmysłach oścień: trudy, które pochodzą z wszelkiego rodzaju pokus i cierpień, których doświadcza.
Przyjemność i trud towarzyszą wszelkiej cnocie. Trud ciała, gdy jest pozbawione przyjemnych i łagodnych zmysłów. I przyjemność duszy, gdy raduje się rozkoszami rozumu w duchu, czystym od wszelkich rzeczy zmysłowych. Konieczne jest, aby w obecnym życiu rozum, teraz umartwiony w ciele – tak myślę – z powodu wielu cierpień, które przytrafiają mu się, gdy trwa w cnocie, zawsze radował się w duszy i był pełen przyjemności z powodu nadziei na dobra wieczne, nawet jeśli w nim zmysły są przytłoczone. „Sądzę bowiem, że cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić” (Rz 8,18), mówi boski Apostoł.