Niedziela, 28 Kwietnia

Dzieje Apostolskie 9,26-31.

Kiedy Szaweł przybył do Jerozolimy, próbował przyłączyć się do uczniów, lecz wszyscy bali się go, nie wierząc, że jest uczniem.
Dopiero Barnaba przygarnął go i zaprowadził do apostołów, i opowiedział im, jak w drodze Szaweł ujrzał Pana, który przemówił do niego, i z jaką siłą przekonania występował w Damaszku w imię Jezusa.
Dzięki temu przebywał z nimi w Jerozolimie.
Przemawiał też i rozprawiał z hellenistami, którzy usiłowali go zgładzić.
Bracia jednak, dowiedziawszy się o tym, odprowadzili go do Cezarei i wysłali do Tarsu.
A Kościół cieszył się pokojem w całej Judei, Galilei i Samarii. Rozwijał się i żył bogobojnie, i obfitował w pociechę Ducha Świętego.

Księga Psalmów 22(21),26b-27.28.30.31-32.

Wypełnię moje śluby wobec czcicieli Boga.
Ubodzy będą jedli i zostaną nasyceni,
będą chwalić Pana ci, którzy Go szukają:
«Serca wasze niech żyją na wieki».

Przypomną sobie i wrócą do Pana wszystkie krańce ziemi,
oddadzą Mu pokłon wszystkie szczepy pogańskie.
Jemu się pokłonią wszyscy śpiący w ziemi,
przed Nim zegna się wszyscy, którzy staną się prochem.  

potomstwo moje Jemu będzie służyć,
przyszłym pokoleniom o Panu opowie,
I sprawiedliwość Jego ogłoszą ludowi,
który się narodzi:
«Pan to uczynił».

Pierwszy list św. Jana 3,18-24.

Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą.
Po tym poznamy, że jesteśmy z prawdy, i uspokoimy przed Nim nasze serca.
A jeśli nasze serce oskarża nas, to Bóg jest większy od naszego serca i zna wszystko.
Umiłowani, jeśli serce nas nie oskarża, to mamy ufność w Bogu,
a o co prosić będziemy, otrzymamy od Niego, ponieważ zachowujemy Jego przykazania i czynimy to, co się Jemu podoba.
Przykazanie zaś Jego jest takie, abyśmy wierzyli w imię Jego Syna, Jezusa Chrystusa, i miłowali się wzajemnie tak, jak nam nakazał.
Kto wypełnia Jego przykazania, trwa w Bogu, a Bóg w nim; a to, że trwa On w nas, poznajemy po Duchu, którego nam dał.

Ewangelia wg św. Jana 15,1-8.

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który go uprawia.
Każdą latorośl, która we Mnie nie przynosi owocu, odcina, a każdą, która przynosi owoc, oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy.
Wy już jesteście czyści dzięki słowu, które wypowiedziałem do was.
Trwajcie we Mnie, a Ja w was będę trwać. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie — jeżeli nie trwa w winnym krzewie — tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie.
Ja jestem krzewem winnym, wy — latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić.
Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. Potem ją zbierają i wrzucają w ogień, i płonie.
Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni.
Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami».

Bł. Kolumban Marmion

Sam Jezus chciał poprzez porównanie oświecić naszą wiarę w Jego uświęcające działanie. Powiedział: „Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami” (J 15, 5). Pędy żyją, ale same z siebie nie czerpią soków, które czynią je płodnymi. Nieustannie pobierają swoją witalność od soku pochodzącego z pnia. W innym miejscu jest powiedziane, że to ten sok daje im życie. Podobnie jest z członkami Chrystusa: dobre uczynki, praktykowanie cnót, postęp duchowy i świętość są z pewnością ich udziałem; ale to sok łaski pochodzący od Chrystusa czyni w nich te cuda: „Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie – jeśli nie trwa w winnym krzewie – tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie” (J 15, 4).

W Jezusie Chrystusie wszystko promieniuje życiem: Jego słowa, Jego czyny, Jego stany. Wszystkie Jego tajemnice, zarówno te z dzieciństwa, jak i te ze śmierci, zmartwychwstania i chwały, posiadają zawsze skuteczną moc uświęcania. W Nim przeszłość nie została zniesiona (por. Rz 6, 9; Hbr 13, 6). On nieustannie wlewa w nas nadprzyrodzone życie. Ale nasz brak uwagi lub wiary zbyt często paraliżuje Jego działanie w naszych duszach. Dla nas życie Bożym życiem oznacza posiadanie łaski uświęcającej i sprawianie, by nasze myśli, nasze uczucia i cała nasza aktywność wypływały od Chrystusa poprzez intencjonalność wiary i miłości.