Czwartek, 1 Stycznia

Księga Liczb 6,22-27.

Pan mówił do Mojżesza tymi słowami:
«Powiedz Aaronowi i jego synom: Tak oto macie błogosławić Izraelitom. Powiecie im:
„Niech cię Pan błogosławi i strzeże.
Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską.
Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem”.
Tak będą wzywać imienia mojego nad Izraelitami, a Ja im będę błogosławił».

Księga Psalmów 67(66),2-3.5.8.

Niech Bóg się zmiłuje nad nami i nam błogosławi,  
niech nam ukaże pogodne oblicze.
Aby na ziemi znano Jego drogę,
Jego zbawienie wśród wszystkich narodów.

Niech się narody cieszą i weselą,
bo rządzisz ludami sprawiedliwie,
i kierujesz narodami na ziemi.
Niechaj nam Bóg błogosławi,
i niech cześć Mu oddają wszystkie krańce ziemi.

List do Galatów 4,4-7.

Bracia: Gdy nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg swego Syna, zrodzonego z Niewiasty, zrodzonego pod Prawem,
aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo.
Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: «Abba, Ojcze!»
A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej.

Ewangelia wg św. Łukasza 2,16-21.

Pasterze pośpiesznie udali się do Betlejem i znaleźli Maryję, Józefa oraz leżące w żłobie Niemowlę.
Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym dziecięciu.
A wszyscy, którzy to słyszeli, zdumieli się tym, co im pasterze opowiedzieli.
Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu.
A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to zostało przedtem powiedziane.
Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał Anioł, zanim się poczęło w łonie Matki.

Bł. Gweryk z Igny

Jeśli apostoł, sługa Chrystusa, nadal rodzi swoje dzieci poprzez swoją troskę i gorące pragnienie, aż Chrystus zostanie w nich ukształtowany (por. Ga 4,19), to o ileż bardziej dotyczy to samej matki Chrystusa! Paweł zrodził ich, głosząc Słowo, które ich odrodziło; Maryja uczyniła to w sposób znacznie świętszy i boski, rodząc samo Słowo. Chwalę w Pawle tajemnicę głoszenia, ale jeszcze bardziej podziwiam i czczę w Maryi tajemnicę rodzenia.
Zobaczcie, czy synowie nie uznają swojej matki. Kierowani swego rodzaju naturalnym instynktem inspirowanym wiarą, spontanicznie i nieodparcie wzywają jej imienia we wszystkich potrzebach i niebezpieczeństwach, tak jak dzieci rzucają się w ramiona matki.
Nie uważam więc za absurdalne myślenie, że to właśnie o tych dzieciach mówi prorok, gdy składa obietnicę: „Twoi synowie będą mieszkać w tobie” (Iz 62,5; LXX), nie tracąc z oczu faktu, że proroctwo to odnosi się przede wszystkim do Kościoła. Już teraz bowiem mieszkamy w schronieniu Matki Najwyższego, odpoczywamy pod Jej opieką i jakby w cieniu Jej skrzydeł. Później będziemy dzielić Jej chwałę i będziemy jak ogrzani w Jej łonie. Wtedy rozlegnie się jednomyślny okrzyk dzieci wznoszących pochwałę swojej matce: „Wszyscy, którzy jesteśmy pełni radości, mamy w Tobie swoje mieszkanie” (por. Ps 87,7; LXX).