Środa, 10 Grudnia

Księga Izajasza 40,25-31.

«Z kim moglibyście Mnie porównać, tak żeby Mi dorównał?» – mówi Święty.
Podnieście oczy w górę i patrzcie: Kto stworzył te gwiazdy? – Ten, który w szykach prowadzi ich wojsko, wszystkie je woła po imieniu. Spod takiej potęgi i olbrzymiej siły nikt się nie wymknie.
Czemu mówisz, Jakubie, i ty, Izraelu, powtarzasz: «Zakryta jest moja droga przed Panem i prawo moje przez Boga pominięte?»
Czy nie wiesz tego? Czy nie słyszałeś? Pan – to Bóg wieczny, Stwórca krańców ziemi. On się nie męczy ani nie nuży, Jego mądrość jest niezgłębiona.
On daje siłę zmęczonemu i pomnaża moc bezsilnego.
Chłopcy się męczą i nużą, chwieją się, słabnąc, młodzieńcy,
lecz ci, co zaufali Panu, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły; biegną bez zmęczenia, bez znużenia idą.

Księga Psalmów 103(102),1-2.3-4.8.10.

Błogosław, duszo moja, Pana
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.
Błogosław, duszo moja, Pana
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach.

On odpuszcza wszystkie twoje winy
i leczy wszystkie choroby,
On twoje życie ratuje od zguby,
obdarza cię łaską i zmiłowaniem.

Miłosierny jest Pan i łaskawy,
nieskory do gniewu i bardzo cierpliwy.
Nie postępuje z nami według naszych grzechów
ani według win naszych nam nie odpłaca.

Ewangelia wg św. Mateusza 11,28-30.

Jezus przemówił tymi słowami: «Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię.
Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych.
Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie».

Św. Jan Klimak

Światło świtu poprzedza słońce, a zwiastunem wszelkiej pokory jest łagodność. Posłuchajmy więc, jak Światło mówi nam, w jakiej kolejności je ułożyło: „Uczcie się ode mnie, bo jestem cichy i pokornego serca” (Mt 11,29). Zanim więc będziemy kontemplować słońce, musimy zostać oświeceni przez świt; wtedy będziemy mogli wytrzymać widok słońca. Nie da się bowiem, absolutnie nie da się, patrzeć na słońce, zanim nie poznamy tego światła. Słowo Pana uczy nas, że każda z tych dwóch cnót ma swoje ustalone miejsce.
Łagodność jest niezmiennym stanem umysłu, który pozostaje zawsze taki sam zarówno w chwale, jak i w upokorzeniu. Łagodność to modlitwa za bliźniego, który nas dręczy, bez zwracania uwagi na jego postępowanie, i to modlitwa szczera. Łagodność jest skałą, która góruje nad morzem gniewu i na której rozbijają się wszystkie fale, nigdy nią nie wstrząsając. Łagodność jest podporą cierpliwości, bramą, a raczej matką miłości, fundamentem rozeznania. Napisano bowiem: „Pan nauczy łagodnych swojej drogi” (Ps 24,9 LXX). Zapewnia przebaczenie grzechów, daje ufność w modlitwie, jest siedzibą Ducha Świętego: „Na kogo mam spojrzeć, jeśli nie na tego, kto jest łagodny i spokojny?” (Iz 66,2 LXX)
Łagodność jest sprzymierzeńcem posłuszeństwa, przewodnikiem wspólnoty braterskiej, hamulcem dla gniewnych, przeszkodą dla porywczych, źródłem radości, naśladowaniem Chrystusa, cechą charakterystyczną aniołów, przeszkodą dla demonów, tarczą przeciwko goryczy. W łagodnych sercach spoczywa Pan, ale niespokojna dusza jest siedzibą diabła.