Środa, 24 Grudnia

Księga Izajasza 9,1-3.5-6.

Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło.
Pomnożyłeś radość, zwiększyłeś wesele. Rozradowali się przed Tobą, jak się radują w żniwa, jak się weselą przy podziale łupu.
Bo złamałeś jego ciężkie jarzmo i drążek na jego ramieniu, pręt jego ciemięzcy, jak w dniu porażki Madianitów.
Albowiem dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: «Przedziwny doradca, Bóg Mocny, odwieczny ojciec, Książę Pokoju».
Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida i nad Jego królestwem, które On utwierdzi i umocni prawem i sprawiedliwością, odtąd i na wieki. Zazdrosna miłość Pana Zastępów tego dokona.

Księga Psalmów 96(95),1-2a.2b-3.11-12.13.

Śpiewajcie Panu pieśń nową,
śpiewaj Panu, ziemio cała.
Śpiewajcie Panu,
sławcie Jego imię.

Każdego dnia głoście Jego zbawienie.
Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów,
rozgłaszajcie Jego cuda
pośród wszystkich ludów.

Niech się radują niebiosa i ziemia weseli,
niech szumi morze i wszystko, co je napełnia.
Niech się cieszą pola i wszystko, co na nich rośnie,
niech wszystkie drzewa w lasach wykrzykują z radości.

Przed obliczem Pana, który już się zbliża,
który już się zbliża, by osądzić ziemię,
On będzie sądził świat sprawiedliwie,
a ludy według swej prawdy.

List do Tytusa 2,11-14.

Ukazała się łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom
i poucza nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych, rozumnie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie,
oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa,
który wydał samego siebie za nas, aby odkupić nas od wszelkiej nieprawości i oczyścić lud wybrany sobie na własność, gorliwy w spełnianiu dobrych uczynków.

Ewangelia wg św. Łukasza 2,1-14.

W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym świecie.
Pierwszy ten spis odbył się wówczas, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz.
Podążali więc wszyscy, aby się dać zapisać, każdy do swego miasta.
Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida,
żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna.
Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania.
Powiła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie.
W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą.
Wtedy stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli.
I rzekł do nich anioł: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu:
dziś bowiem w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan.
A to będzie znakiem dla was: znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie».
I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami:
«Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom, w których sobie upodobał».

Julian z Vezelay

„Gdy głęboka cisza zalegała wszystko, a noc w swoim biegu dosięgała połowy, wszechmocne Twe słowo przyszło z nieba, z królewskiej stolicy” (Mdr 18,14-15). Pismo wskazuje na święty czas, kiedy wszechmocne Słowo Boga przyjdzie do nas, aby ogłosić nam nowinę o naszym zbawieniu. Wychodząc z najgłębszej tajemnicy Ojca, przychodzi ono w postaci człowieka. Słowo Boga schodzi z królewskiego tronu i zniża się do nas, aby nas wynieść na wysokości; przyjmuje ubóstwo, aby nas ubogacić; staje się człowiekiem, aby wynieść nas do Boga.
To Słowo mówiło: Niechaj się stanie świat i stał się świat; mówiło: Niechaj się stanie człowiek i stał się człowiek. Ale tego, co stworzyło Słowo, nie odtworzy ono tak samo łatwo. Stworzyło przez swoje przykazania, ale musiało odtworzyć przez swoją śmierć. Stworzyło – nakazując, ale odtwarzało – cierpiąc. „Uprzykrzyliście się Panu” mówi Słowo (Ml 2,17). Cały świat nie przeszkodził mi w organizowaniu i rządzeniu nim, gdyż „Ja sięgam potężnie od krańca do krańca i władam wszystkim z dobrocią” (Mdr 8,1). Jedynie człowiek złamał moje prawo, uprzykrzył mi się swoimi grzechami. Dlatego też, schodząc z tronu niebieskiego, przyjąłem ciało z dziewicy i utożsamiłem się z upadłą ludzkością. Po narodzeniu owinięto mnie w pieluszki i położono mnie w żłobie, gdyż nie było miejsca w gospodzie dla Stwórcy świata. Wsłuchajmy się w to, co mówi do nas Pan w naszych sercach. Aby zniknęła niezgoda i aby ucichły bezładne obrazy naszej wyobraźni, aby nasze uszy czujnie słuchały tego, co mówi Duch Święty – głos z niebios.