Poniedziałek, 19 Maja

Dzieje Apostolskie 14,5-18.

Gdy Paweł i Barnaba dowiedzieli się w Ikonium, że poganie i Żydzi wraz ze swymi władzami zamierzają ich znieważyć i ukamienować,
uciekli do miast Likaonii: do Listry i Derbe oraz w ich okolice,
i tam głosili Ewangelię.
W Listrze mieszkał pewien człowiek o bezwładnych nogach, kaleka od urodzenia, który nigdy nie chodził.
Słuchał on przemówienia Pawła; ten spojrzał na niego uważnie i widząc, że ma wiarę potrzebną do uzdrowienia,
zawołał głośno: «Stań prosto na nogach!» A on zerwał się i zaczął chodzić.
Na widok tego, co uczynił Paweł, tłumy zaczęły wołać po likaońsku: «Bogowie przybrali postać ludzi i zstąpili do nas!»
Barnabę nazywali Zeusem, a Pawła Hermesem, gdyż głównie on przemawiał.
A kapłan Zeusa, który miał świątynię przed miastem, przywiódł przed bramę woły i przyniósł wieńce, i chciał razem z tłumem złożyć ofiarę.
Na wieść o tym apostołowie, Barnaba i Paweł, rozdarli szaty i rzucili się w tłum, krzycząc:
«Ludzie, co wy robicie! My także jesteśmy ludźmi, podobnie jak wy podlegamy cierpieniom. Nauczamy was, abyście odwrócili się od tych marności do Boga żywego, który stworzył niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich się znajduje.
Pozwolił On w dawnych czasach, że każdy naród chodził własnymi drogami,
ale nie przestawał dawać o sobie świadectwa czyniąc dobrze. Zsyłał wam deszcz z nieba i urodzajne lata, karmił was i radością napełniał wasze serca».
Tymi słowami ledwie powstrzymali tłumy od złożenia im ofiary.

Księga Psalmów 115(113B),1-2.3-4.15-16.

Nie nam, Panie, nie nam, lecz Twemu imieniu daj chwałę
za łaskę i wierność Twoją.
Dlaczego mają pytać poganie:  
«Gdzie się ich Bóg znajduje?»

Nasz Bóg jest w niebie,
czyni wszystko, co zechce.
Ich bożki są ze srebra i złota,
dzieła rąk ludzkich.

Błogosławieni jesteście przez Pana,
który stworzył niebo i ziemię.
Niebo jest niebem Pana,
ziemię zaś dał synom ludzkim.

Ewangelia wg św. Jana 14,21-26.

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie».
Rzekł do Niego Juda, ale nie Iskariota: «Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu?»
W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: «Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy.
Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca.
To wam powiedziałem przebywając wśród was.
A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem».

Św. Grzegorz z Nyssy

Słowo mówi: „Powstań… gołąbko ma, ukryta w zagłębieniach skały” (Pnp 2,13-14). Czym więc jest to wznoszenie się do doskonałości, o którym mówi nasz tekst? Oznacza to, że nie dążymy już do wysiłku, jak ci ludzie, których pociągamy, ale używamy własnego przyciągania, aby prowadzić nas ku doskonałości. „Przyjdźcie tu z własnej woli”, mówi Słowo; nie z niechęcią lub z konieczności, ale „sami z siebie”, z pragnieniem dobra wzmocnionym własnymi intencjami, a nie pod przymusem konieczności. Cnota bowiem nie uznaje żadnego tyrana, lecz działa dobrowolnie i jest wolna od wszelkiej konieczności. Taka była postawa Dawida, który modlił się do Boga, aby przyjął tylko te ofiary, które złożył z własnej woli i obiecał składać dobrowolne ofiary (por. Ps 54,8). Jest to również postawa wszystkich świętych, którzy ofiarowują się Bogu, nie będąc do tego zmuszani przez konieczność. Pokaż więc także swoją doskonałość, biorąc na siebie pragnienie wspinania się wyżej.
„Gdy tam dotrzesz – mówi Słowo – wejdziesz do zagłębienia w skale przy murze”. Oto znaczenie tych słów, ponieważ musimy przełożyć zagadki na jaśniejsze słowa. Jedynym wydrążeniem skały dla duszy człowieka jest wysokość Ewangelii; jeśli ją osiągniemy, nie będziemy już potrzebować niejasnego nauczania figur ukrytych w przykazaniach. Jeśli łaska Ewangelii jest nazywana skałą, nikt, kto w jakikolwiek sposób podziela naszą wiarę, nie zaprzeczy temu. Rzeczywiście, Pismo Święte wielokrotnie pokazuje, że Ewangelia jest skałą (por. Mt 7,24) […]. Ponieważ zagłębienie skały znajduje się blisko muru, niedaleko jest przejść od muru do skały […]. Ten, kto w ten sposób odrzuca prawo, dochodzi do zagłębienia ewangelicznej skały, która znajduje się za cielesnym murem.