Powiedzieli tę historię młodzi parafianie wierszem i rymem, a kiedy ją wypowiadali, wówczas w sercach naszych odzywały się wspomnienia, a z oczu nawet ukazała się może i łza, bo przecież tę historię, którą oni wypowiadali słowami – ci młodzi- my wszyscy wypowiadamy sobą. My nią jesteśmy, - to jest historia, tak jak ona się toczy tu na ziemi, a toczy się w Bogu przez Jezusa Chrystusa, który nas uczynił swoim ludem, swoim Kościołem, a w tym Kościele, tą borkowską parafią, nadając jej imię swojej Matki, - Pani Zwycięskiej.
Drodzy bracia i siostry! Dobrze się stało i jest to szczęśliwa myśl waszego Duszpasterza, że na to 50-lecie konsekrujemy kościół. Przy konsekracji kościoła pozostają już na zawsze w świątyni świece, które nazywa się powszechnie zacheuszkami, a to na pamiątkę owego człowieka, o którym przypomina nam także kiturgia – Zacheusza, który Pana Jezusa zaprosił w swój dom. My wszyscy stajemy niejako w jego postawie, my wszyscy Jezusa Chrystusa zapraszamy w swój dom. A chodzi tutaj przede wszystkim o to mieszkanie, jakim jest każdy człowiek. I dlatego dobrze, że nam przypomniał dzisiaj św. Paweł, jakimi mamy być budowniczym, kiedy budujemy świątynię Bożą w sobie, wówczas pragniemy także budować przybytek Pański wśród nas, dla całej społeczności, ażeby mógł mieszkać z nami Bóg, bo „miłe są przybytki Twoje Panie”.
Drodzy bracia i siostry! Zapewne tak czuli i tak myśleli ci wszyscy mieszkańcy Borku Fałęckiego, którzy przed 50-ciu laty i jeszcze wcześniej utworzywszy tutaj wspólnotę parafialną zaczęli myśleć o budowie kościoła. Na pewno tak czuli i tak myśleli. Na pewno każdy z nich był tym Zacheuszem, który pragnął zaprosić Chrystusa nie tylko do swojego serca, ale także do całej istniejącej już wówczas i rozwijającej się szybko społeczności ludzkiej, chrześcijańskiej i parafialnej. W tym duchu wszyscy dzisiaj odtwarzamy historię parafii w Borku Fałęckim. W tym duchu wszyscy ją wypowiadamy, nie tylko ci najstarsi, którzy wraz z pierwszymi duszpasterzami byli przy powstawaniu parafii, tworzyli pierwsze plany tutajszego kościoła, wznosili pierwszą ubogą świątynię, ten barak, który jeszcze dobrze pamiętamy, a potem tę nowoczesną świątynię. Nie tylko oni, ale także i ci młodzi, którzy juś niejako weszli do gotowego. Wszyscy wypowiadamy dzieje naszej wspólnoty z wielką czcią, miłością i wdzięcznością dla Boga w dzisiejszym dniu.
Muszę wam powiedzieć, że uważam te dzieje również za moje własne, bo chociaż nie byłem w dosłownym tego słowa znaczeniu tutejszym parafianinem, to jednak w tym najgorszym okresie okupacyjnym związałem się z Borkiem Fałęckim, z tutejszym wielkim warsztatem pracy, a także z tutejszą parafią. I sam wiem najlepiej, ile zawdzięczam temu staremu barakowi, który był przybytkiem Pańskim Ludu Bożego w waszej wspólnocie. Wówczas to w okresie okupacyjnym tutaj spotykaliśmy się z Jezusem Chrystusem i spotykaliśmy się ze sobą wzajemnie, ażeby potem móc sobie patrzeć w oczy przy warsztacie pracy, na halach fabrycznych, przy wysokich piecach wapiennych, w kamieniołomie czy też wreszcie przy tych wszystkich maszynach produkujących sodę, kaustyk i inne wytwory solvajowskie. To są nasze wspólne wspomnienia. To są nasze wspólne dzieje. Byliśmy nie tylko świadkami dziejów społeczności, ale byliśmy wspólnie świadkami Jezusa Chrystusa w dziejach tej społeczności. I dlatego drodzy bracia i siostry, dzisiaj przybywam tutaj i z największym wzruszeniem i konsekruję ołtarz i kościół, bo rozumiem dobrze wymowę tych wszystkich lat, które nas do dnia dzisiejszego doprowadziły. Dzień dzisiejszy jest dniem uroczystym, jest to dzień dziejowej dojrzałości wspólnoty parafialnej w Borku Fałęckim pod wezwaniem Matki Boskiej Zwycięskiej. Możemy widzieć w tym właśnie Jej macierzyńskie zwycięstwo. Cieszy się ona i raduje zapewne tym wszystkim, co się tutaj dokonało nie tylko z punkt widzenia kościelnego, religijnego, ale także z punktu widzenia ludzkiego, społecznego, narodowego. Przecież ten kościół jest także wielkim warsztatem pracy, warsztatem na którym kształtują się ludzie. Dzięki temu, że jest ten wielki warsztat pracy nad człowiekiem, warsztat przy którym stajemy wspólnie z Jezusem Chrystusem, Synem Bożym, dzięki temu także i ten przemysłowy warsztat pracy, ten drugi i trzeci, wszystkie, które tutaj są odnoszą niewątpliwie pożytki. Kierując się taką świadomością w czasach międzywojennych starano się tutaj wraz z rozwojem osiedla przemysłowego o powstanie parafii i o budowę kościoła. i to ma swoją wymowę. To ma swoją wymowę nie tylko przeszłością, to ma swoją wymowę także dzisiejszą – bo właśnie dzisiaj w całym Krakowie, w całej Archidiecezji, w całej Polsce modlimy się o budowę nowych kościołów. Dlaczego się o to modlimy? Dlatego, ponieważ jest to wszędzie i zawsze tak samo ważna sprawa – jak ważna była tutaj w Borku Fałęckim przed 50-ciu laty i ostatnie dziesięciolecia. Tak samo ważna sprawa. To na co patrzyłem tutaj razem z wami, drodzy bracia i siostry własnymi oczyma, to w czym uczestniczyliśmy, to co tworzyliśmy wspólnie, było wyrazem zasadniczej społecznej sprawiedliwości. Tworzono warsztat pracy, tworzono osiedlę i tworzono równocześnie parafię i kościół, ponieważ ludzie wierzący, obywatele i pracownicy tego się domagali. I nie trafiali na żadne przeszkody. Zanim mógł stanąć kościół ten wspaniały, którym zachwycają się ludzie sztuki i architektury, mógł stanąć przedtem przynajmniej barak, żeby ludzie nie pozostawali bez dachu nad głową, kiedy mają się wspólnie zbierać na modlitwę, uczestniczyć w Najświętszej Ofierze Chrystusa, przygotowywać się do pracy, do ciężkiej pracy przy przemysłowym warsztacie. Ma to swoją wymowę w dniu dzisiejszym, bo niestety tego co możemy powiedzieć o Borku Fałęckim z lat przedwojennych, nie możemy powiedzieć o innych dzielnicach i częściach naszego miasta, Krakowa współczesnego w obecnej rzeczywistości. Właśnie o tym przypomina mój komunikat czytany dziś wszędzie w Krakowie i całej Archidiecezji. Wciąż jest jeszcze za uwamy dużo tych miejsc w Krakowie, gdzie powstają nowe warsztaty pracy, powstają nowe warsztaty pracy, powstają nowe osiedla, nowe dzielnice bez kościoła. Ludzie dają wyraz zdecydowanej woli posiadania kościoła i parafii, a odpowiedzi nie ma. Oczywiście, że osiągnęliśmy już pewne odpowiedzi, ale wciąż odczuwamy jakąś dążność do hamowania tego nieuniknionego procesu. I dlatego przemawiam tutaj do ludzi, którzy są wyrazicielami sprawiedliwości społecznej, - w imię sprawiedliwości społecznej, - w imię tej sprawiedliwości, której przykład dał nam Borek Fałęcki, ażeby ludzie, którzy od lat stoją pod niebem w Nowej Hucie, Na Wzgórzach Krzesławickich, Na Osiedlu Podwawelskim, Na Osiedlu Krowoderskim, - żeby tylko Kraków wspomnieć, - aby ci ludzie uzyskali przynajmniej pozwolenie na barak, na dach nad głową jakikolwiek! Jeżeli to można było dać ludziom w czasach, które się nieraz krytykuje jako niesprawiedliwe, to dlatego nie mogą otrzymać tego samego w czasach, które głoszą się sprawiedliwymi społecznie?
Taką wymowę ma nasza dzisiejsza uroczystość, drodzy bracia i siostry, w ostatnią niedzielę października 1975 roku. Taką ma wymowę w Krakowie współczesnym, i nie tylko w Krakowie, ale również w Jaworznie, również w Oświęcimiu, również w Bielsku i tylu innych punktach, gdzie istnieje ten sam problem. Widzicie, że historia jest istotnie wielką nauczycielką i mistrzynią. My chcemy się uczyć z wielkiego przykładu parafii Borek Fałęcki pod wezwaniem Matki Boskiej Zwycięskiej. Chcemy też, żeby z tego przykładu uczyli się wszyscy, od których zależy to bezpośrednie pozwolenie na budowę kościołów, na budowę bodaj tymczasowych obiektów, razem z salami katechetycznymi, - zezwolenia na to, ażeby obywatele, ludzie ciężkiej pracy, mogli się czuć w tym społeczeństwie równouprawnieni, a nie upośledzeni! I o to bardzo prosimy! – Ja sam tutaj na tym miejscu ciężko pracowałem fizycznie i wiem jak wielką, ciężką i potrzebną jest ta praca. W imię ciężkiej pracy katolików, obywateli miasta Krakowa i Archidiecezji, wołam do ludzi, którzy tą pracą kierują, tą pracą rządzą, z tej pracy budują naszą współczesność, ażeby potrzeby społeczeństwa katolickiego w dziedzinie budowy kościołów były uwzględnione i uszanowane w całej pełni, tak jak były szanowane w przeszłości. 
Drodzy bracia i siostry! Niech Jezus Chrystus, Syn Boży i Syn Maryi będzie z wami! „Jak miłe są Twe przybytki Panie zastępów!” – Niech będzie z wami. Niech wam będzie dobrze z Nim obcować. Niech spełnią się wszystkie te prośby, które jako konsekrator tej świątyni zanosiłem do Boga w czasie liturgii konsekracyjnej! Niech ta świątynia was pociesza, niech was umacnia, niech was jednoczy, niech wam wskazuje drogę, tę drogę, którą ukazał nam Jezus Chrystus, Syn Maryi, ażebyśmy nią szli i doszli do tego zwycięstwa, do którego doszła Matka Chrystusowa, Pani Zwycięska. Patrzcie na te świeczniki i na te świece, które płoną dzisiaj i nieraz płonąć będą. Niech one wam przypominają to wielkie zaproszenie samego Boga, Chrystusa Pana przez człowieka – Zacheusza. Niech to zaproszenie będzie stale odnawiane w waszych sercach i w waszej parafialnej wspólnocie dzięki tej Bożej świątyni, która w dniu dzisiejszym była poświęcona, pobłogosławiona i konsekrowana przez Biskupa Kościoła Krakowskiego. Amen.